Ομορφιά...

Ομορφιά. Αυτό που μας δίνει δύναμη και τονώνει με ένα βαθύ Ααααχχ την καρδιά μας. Συγχέουμε συχνά την ομορφιά με την αγάπη. Όμως πόσοι αγαπούμε κάποιον που δε βρίσκουμε όμορφο; Συχνά η ομορφιά βασίζεται στο να αναγνωρίζουμε μια συγγένεια μια ομοιότητα. Δύσκολα αγαπούμε το άγνωστο που προκαλεί φόβο και γι’ αυτό θεωρείται κακό και άσχημο. Η ομορφιά λοιπόν. Αυτό μας κινεί, παρακινεί, μας σπρώχνει. Έναν όμορφο άνθρωπο τον συμπαθούμε περισσότερο αυθόρμητα όλοι. Όσο κι αν μπαίνει η λογική και λέει δεν είναι σωστό, δικαιούται και ο άλλος. Η ομορφιά είναι κι η επιβράβευση μας στη δημιουργία. Ομορφιά που σχετίζεται με το δικό μας αισθητικό κριτήριο. Κι επιφέρει ικανοποίηση. Δυστυχής όποιος δεν έχει ομορφιά στη ζωή του. Όποιος δεν την έχει, ενστικτωδώς προσπαθεί να αναπληρώσει δημιουργώντας τη. Συχνά βγαίνουν έτσι οι μεγάλοι δημιουργοί. Η χριστιανική ενοχή μας εμποδίζει να πούμε ότι αναζητούμε την ομορφιά. Ακούγεται υπερβολικά εγωιστικό, υπερβολικά ερωτικό, υπερβολικά απαγορευμένο. Το σώμα όμως που δεν κοιτάει ενοχές αναγνωρίζει την ομορφιά όταν τη βλέπει. Είναι στο κύτταρο του. Βεβαίως η ομορφιά είναι σχετική. Άλλη η ομορφιά στο φωτοστέφανο ενός αγίου, άλλη η ομορφιά στο στήθος μιας γυναίκας. Όμως έχει παρόμοια επίδραση. Δέος. Αναγνώριση της ανωτερότητας της ομορφιάς. Επιθυμία να γίνει ένα μ αυτήν. Κατακτώντας τη η υποτασσόμενος σ αυτή. Σε κάθε περίπτωση η ομορφιά είναι σα τη μάνα. Το ιδανικό που δεν υπήρξε ποτέ όπως το φανταστήκαμε, που όμως πάντα το κουβαλάμε μέσα μας και το αναζητούμε.