Πιο πολύ μια ιδέα παρά μια αλήθεια η γιορτή της μητέρας όπως κι οι άλλες πρόσφατες ξενόφερτες γιορτές των ερωτευμένων του πατέρα κι ότι άλλο. Μια ιδέα για μια ιδανική μάνα που όλοι θα θέλαμε να έχουμε η προσποιούμαστε ότι έχουμε. Μακριά από την πραγματικότητα της μητρότητας όμως, των ανεκπαίδευτων κι απροετοίμαστων μητέρων, εκείνων που απροετοίμαστες ξεφορτώνονται τα παιδιά τους ή εκείνων που αναπαράγουν στα παιδιά τους όλα εκείνα που βασάνισαν κι αυτές στη δική τους οικογένεια. Στην πραγματικότητα η γιορτή θα έπρεπε να λέει τι κάνουμε και πως βοηθάμε τις μανάδες να γίνουν σωστές μανάδες, τι κάνουμε να αποφεύγουμε τα δράματα, να τις στηρίζουμε στο έργο τους να τους βοηθάμε να σταματάνε το φαύλο κύκλο της από γενιά σε γενιά αντιγραφής των ίδιων συνηθειών, προκαταλήψεων και συμβατικοτήτων. Τι κάνουμε για να βοηθήσουμε μια μάνα να αντισταθεί στο πώς το περιβάλλον της την πιέζει να μεγαλώσει ένα παιδί, πώς την εκβιάζει ηθικά ή υλικά, της δημιουργεί σύγχυση κι ανασφάλεια από τις συγκεχυμένες κι αντικρουόμενες απόψεις "επιστημόνων" για το "τι είναι καλό για το παιδί", τη μείωση των ενοχών, τη μείωση της βίας, κοινωνικής ή οικογενειακής, ώστε να γίνει η ίδια εκείνος ο άνθρωπος που το παιδί της πραγματικά θα θαυμάζει και θα αποκαλεί με θαυμασμό μάνα. Και δε θα τη δουλεύει, θα τη βρίζει, θα λέει "πάει γέρασε", "είναι ξεμωραμένη". Η προστασία της ιερότητας του ρόλου της μητέρας θα έπρεπε να είναι κοινωνική μέριμνα αποδεικνυόμενη με έργα κι όχι επέτειος. Ως τότε θα ζήσουμε απλά με τα ευχολόγια, την έκπληξη μπροστά στο κάθε οικογενειακό δράμα και την εξιδανίκευση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου