Ποια είναι εκείνη η χρονική στιγμή που γινόμαστε αυτό που μισήσαμε;

Ποια είναι εκείνη η χρονική στιγμή που γινόμαστε αυτό που μισήσαμε; Λέει ο Gareth Knight στη μελέτη των Ατραπών του Δέντρου της Ζωής ότι η Ατομικότητα δεν είναι κάτι αλάνθαστο. Αν ήταν αλάνθαστο, δε θα είχε απομακρυνθεί από το Εν. Η Ψυχή μας δεν είναι κάτι μακριά από το λάθος. Ειδικά, όταν αρνείται να αντιμετωπίσει τις Σκιές που η ίδια δημιούργησε. Είναι σε μία από τις Ατραπούς του Δέντρου που η Ψυχή στέκεται πλέον με την πλάτη στον Τοίχο και είναι αδύνατον να εξελιχθεί παραπάνω, αν δεν δει κατάφατσα όλα αυτά που η ίδια δημιούργησε. Αν δεν ανοίξει τα χέρια να αγκαλιάσει το ίδιο το Κακό της. Κι όσο προχωρούμε στις Ατραπούς του Δέντρου, τόσο συνειδητοποιούμε πόσο μακριά από την πραγματικότητα είναι η εντύπωση που έχουμε για τον ίδιο τον εαυτό μας. Μέχρι να δούμε την αλήθεια κατά πρόσωπο όμως τρέχουμε... Η Ψυχή μας τρέχει. Να ξεφύγει, να μην αντιμετωπίσει, να αγνοήσει τις Σκιές "για να μην πέσει τάχαμου η δόνηση". Καλή κι αυτή η ανάγκη, αλλά κάποια στιγμή ο καθρέφτης στέκεται απέναντι μας αμείλικτος. "Ιδού", μας λέει, "τι δημιούργησες"...