Δεν μπορεί να υπάρχει πραγματική εσωτερική προσέγγιση των πραγμάτων, αν δεν καταλήγει στο τέλος πάντα στο να αναιρεί τη βεβαιότητα της. Ο εσωτερικός φιλόσοφος δεν είναι ποτέ σίγουρος για την αλήθεια. Αν είναι σίγουρος, σημαίνει ότι η αλήθεια είναι κάτι πεπερασμένο και όχι αιώνιο. Αν ισχυρίζεται ότι καθοδηγείται από δασκάλους, τότε δεν είναι φιλόσοφος, αλλά μαθητής κάποιου θρησκευτικού ρεύματος, γιατί ο μαθητής ενός φιλοσόφου εκπαιδεύεται να αμφισβητεί και όχι να υπακούει. Όταν μεταφέρουμε γνώσεις λοιπόν, οφείλουμε πάντα στο τέλος να αναιρούμε τον εαυτό μας. Να αποτρέπουμε την εξιδανίκευση από τους άλλους. Είτε με το λόγο είτε με το χιούμορ. Στην αλήθεια πρέπει να καταλήγει τελικά κάποιος με δική του συνεισφορά. Εάν την παίρνει έτοιμη, δε γίνεται φιλόσοφος, αλλά θαυμαστής σου. Και φαντάσου τώρα να έχεις μερικές εκατοντάδες θαυμαστές να σε ακολουθούν όπου πηγαίνεις. Βαρύ το φορτίο του σταρ και μικρή η ελευθερία του. Όχι ευχαριστώ, δε θέλω θαυμαστές. Θέλω αδέρφια στην αναζήτηση της αλήθειας. Αδέρφια που θα με κρατήσουν όταν σκοντάψω και θα τους κρατήσω όταν δειλιάσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου