Φοβάμαι να θέλω

Φοβάμαι να θέλω. Γιατι αν θέλω κάποιον τοτε αυτομάτως αποκλείω κάποιον άλλον και τοτε μπορει να τον χάσω. Άσε που για να θέλω πρέπει να έχω αναρωτηθεί τι θέλω άρα να έχω κάνει επιλογές. Καλύτερα να μη θέλω αλλα τα πράγματα να συμβαίνουν. Τοτε θα φταίνε οι άλλοι γι αυτα που γίνονται οχι εγω. Αλλα τότε η ζωή μου θα ειναι απαθής και βαρετή. Αλλα δε θα φταίω εγω γι αυτο αλλα οι άλλοι. Αφου ειναι δουλεια των άλλων να φέρνουν γεγονότα στη ζωή μου οχι δικια μου. Έτσι μπορώ εύκολα να τους κατηγορήσω να τους θυμώσω η να ασκησω βία εναντίον τους

Θέλησα κάποτε στη ζωή μου; Προσπάθησα να δείξω τι θέλω; Βεβαίως και θέλησα. Όμως όταν υπεστην στέρηση μικρός το μήνυμα ήταν ότι δεν γίνεται κάτι άμα το ζητήσω εγώ. Όχι, δεν τρώω το φαγητό μου για μένα. Δεν ντύνομαι για το σχολείο για μένα. Δεν μαζεύω το δωμάτιο μου για μένα. Το κάνω για τους άλλους. Καντο για τη μαμά καντο για τον μπαμπά. Οχι καντο για σενα. Έτσι το μήνυμα είναι ότι έχει σημασία να κάνεις τα πράγματα για τους άλλους. Όχι για σένα.

Κι έτσι μεγαλώνεις και μαθαίνεις. Να υπάρχεις για χάρη του άντρα σου των παιδιών σου της γυναίκας σου οχι για χάρη δικη σου. Να είσαι εκεί για τους φίλους, τους συναδέλφους, το δάσκαλο, τους μαθητές, αλλά όχι για σένα.

Ίσως να γίνεις αντιδραστικός και να προσπαθήσεις να ξεφύγεις. Αν είσαι τυχερός, ίσως τα καταφέρεις. Θα σου πουν ότι είσαι άκαρδος, ότι παράτησες τους δικούς σου, ότι έκανες κρυφή σχέση. Ενώ εσύ απλά προσπαθούσες να ξεφύγεις.

Κι ύστερα γνωρίζουμε κάποιον και ερωτευόμαστε. Και ευτυχώς ερωτευόμαστε. Γιατί για χάρη του, ξανακοιτάζουμε τον εαυτό μας. Για χάρη του αλλάζουμε τόσα πράγματα στη ζωή μας που πριν δεν μπορούσαμε. Για χάρη του χτενιζόμαστε, βαφόμαστε, ντυνόμαστε ωραία. Χάρις σε αυτόν ξανα-θεωρήσαμε τον εαυτό μας σημαντικό. Και για χάρη του φροντίζουμε τον εαυτό μας. Και ξανα-βλέπουμε το εδω και τωρα.

Όμως νομίζουμε οτι χάρις σε αυτόν έχουμε πάλι νόημα στη ζωή μας. Είναι αυτός που μας έβγαλε απ το βούρκο μας. Δεν καταλαβαίνουμε ότι είμαστε εμείς που το κάνουμε αυτό. Κι έτσι γαντζωνομαστε επάνω του. Και φοβόμαστε την εγκατάλειψη και τη μοναξιά. Και σταματάμε πάλι να κάνουμε τα πράγματα όπως τα θέλουμε. Αλλά τα κάνουμε για χάρη του. Και πάλι ζούμε για χάρη κάποιου άλλου.

Και στην τελική γιατί φοβόμαστε τη μοναξιά; Μήπως επειδή την έχουμε συνδέσει με τη θλίψη; Γιατί όταν είμαστε χαρούμενοι δεν επιλέγουμε τότε να είμαστε μόνοι; Γιατί δεν μπορεί να γιορτάζει κάποιος μια επιτυχία του χαρίζοντας μια ωραία μπύρα στον εαυτό του; Γιατί δεν μπορεί κάποιος να περνάει ωραία με τον εαυτό του ζωγραφίζοντας; Γιατί δεν καταφέρνουμε δίπλα στην ευτυχία της σχέσης να βάλουμε και την ευτυχία της μοναξιάς; Και συνδέουμε πάντα την ευτυχία με την ύπαρξη ενός άλλου;

Όμως, αν δεν φροντίζουμε τον εαυτό μας δεν μπορούμε να προσφέρουμε στους άλλους γιατι ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ τι να προσφέρουμε στους άλλους. Είμαστε άδειοι. Αν όμως φροντίζουμε τον εαυτό μας, τότε το έξω γίνεται όλο και πιο ανακουφιστικό, αντί να είναι η καταπίεση και η απειλή μας. Γιατί δεν εξαρτόμαστε από αυτό, εξαρτόμαστε από μας. Να ο δρόμος λοιπόν για την ευτυχία και τη συμφιλίωση.